อาจกล่าวได้ว่า วอลแตร์เปรียบเสมือนตัวแทนของการเขียนบทละครโศกนาฏกรรมแนวคลาสสิกของศตวรรษที่ 18 แม้ว่าบทละครโศกนาฏกรรมจะเป็นผลงานด้านวรรณคดีที่ส่งผลให้เขาเป็นที่รู้จักและมีฐานะเทียบเท่ากอร์เนย (Corneille) และราซีน (Racine) นักเขียนบทละครโศกนาฏกรรมที่ยิ่งใหญ่แห่งศตวรรษที่ 17 แต่เขาก็ไม่ประสบความสำเร็จในด้านนี้นัก เนื่องจากเขาต้องการใช้บทละครของเขาเป็นเครื่องมือในการเผยแพร่ความคิดทางปรัชญาของเขา บทละครส่วนใหญ่ของเขาจึงมีเนื้อหาที่แสดงให้เห็นถึงการปลุกสำนึกสังคมในด้านการเมือง ศาสนาและศีลธรรม และเขายังสอดแทรกความคิดเสียดสีโจมตีผู้อื่นมากเกินไปอีกด้วย อย่างไรก็ตามสำหรับวงการละครฝรั่งเศสนั้น วอลแตร์นับว่าเป็นผู้ที่มีบทบาทสำคัญ ทั้งในฐานะนักประพันธ์และผู้ที่มีบทบาทต่อการแสดงละครเวทีฝรั่งเศส

ผลงานประเภทนี้ที่สำคัญ ได้แก่

• Œdipe (1718)
• Zaïre (1732)
• Mohamet (1742)
• Mérope (1743)

ในที่นี้ขอกล่าวถึงเรื่องที่โดดเด่น คือ

Œdipe (1718)

บทละครโศกนาฏกรรมเรื่องนี้เป็นผลงานชิ้นแรกที่สร้างชื่อเสียงให้กับวอลแตร์เป็นอย่างมาก เขาเขียนขึ้นขณะที่อยู่ในคุกเพื่อต่อต้านความเชื่อทางศาสนา ความเชื่อเรื่องโชคเคราะห์และชะตาลิขิต และเพื่อเน้นความสำคัญของเสรีภาพของมนุษย์ โดยเป็นเรื่องราวของชายหนุ่มที่ชื่อ เออดิปป์ ซึ่งได้ฆ่าพ่อของตนเองที่ชื่อ ไลนัส ตาย และไปแต่งงานกับหญิงคนหนึ่ง นามว่าโจคาสต์ โดยมารู้ที่หลังว่าผู้หญิงคนนี้เป็นแม่ของเขาเอง ดังนั้นเขาจึงลงโทษตัวเองโดยการควักลูกตา และแม่ก็ฆ่าตัวตาย

Zaïre (1732)

บทละครโศกนาฏกรรมเรื่องนี้ของวอลแตร์ดัดแปลงบทละครมาจากเรื่อง โอเธลโล (Othello) ของเชคสเปียร์ เนื่องจากวอลแตร์มีความนิยมชมชอบละครของเชคสเปียร์ เขาจึงพยายามที่จะนำองค์ประกอบที่เขาเชื่อว่าดีในละครของเชคสเปียร์มาผสมผสานเข้ากับโศกนาฏกรรมแนวคลาสสิก ได้แก่ การแสดงอารมณ์ความรู้สึกอย่างรุนแรง เหตุการณ์อันน่าตื่นเต้น ฉากที่มีละครต่างถิ่น ตัวละคร แก่นเรื่อง การผูกเรื่อง ซึ่งองค์ประกอบเหล่านี้เป็นสิ่งที่อยู่นอกกฎเกณฑ์เอกภาพแบบคลาสสิก

แก่นของละครเรื่องนี้คือ ความรัก จึงทำให้ละครเรื่องนี้ต่างออกไปจากลักษณะความเป็นโศกนาฏกรรมแนวคลาสสิก สำหรับละครเรื่องนี้ วอลแตร์ได้แสดงให้เห็นถึงอันตรายจากอารมณ์ที่รุนแรง ความหึงหวง จนนำไปสู่การฆ่าผู้อื่นและการฆ่าตัวตาย ผลงานชิ้นนี้ได้ประสบความสำเร็จเป็นอย่างมาก